นิราศเบญจมาศ

    "พลาดพ่ายเก็บกัก รู้จักวางวาย                                     เข้าใจความหมาย สุดสายชีวี"            

.....

ต่างจากทุกๆค่ำคืนที่แสงจันทร์อันพร่างพรายยังสาดม่านตา

แม้ดึกสงัดเพียงนี้

เท้าเพรียวบางคู่หนึ่งคงค้ำบรรจงย่างย่ำขึ้นบันไดสูงยาว ขณะอาภรณ์ขาวราวหิมะโบกโบยตามลมวสันต์ที่คล้อยผ่าน

ร่างมารศรีโฉมสะคราญ ผู้มีจุดหมายเป็นศาลเจ้าบนยอดภู ซึ่งแลไกลลิบเมื่อเปรียบกับจำนวนบันไดอันมีนับพันขั้น

กระนั้นผกานางนี้ก็มิละความเพียร ตะกายบั่นสับเท้า เร่งเดินดุ่มมุ่งสู่ปลายทาง ไม่ยินยอมประวิงนิ่งหย่อนหยาน

ด้วยใคร่ครวญคำนึง ถึงร่มโพธิ์ร่มไทร......สามีที่ฝากฝังไว้ ครั้นกระโน้น ก่อนรีบด่วนวางวาย ว่าหากเขาสิ้นบุญเพราะโรคร้าย ให้ไปอฐิฐานกับศาลเจ้านี้ ซึ่งเป็นสถานที่ๆเขาเติบโต เพื่อเสริมสิริมงคลแก่ดวงอาตมัน

ชักจูงลัญจกร  ณ มาตุภูมิ วิมุตติลาโลกหล้า

หลังจากทั้งหมด

นั่นจึงเป็นมรรค ที่นวลนางต้องก้าวต่อ แม้นจุดจบ จะไร้ชฏางามให้ประดับ ไร้มธุรสให้ดื่มด่ำ ไร้รางวัลใดให้เก็บเกี่ยว

หนึ่งเดียวที่รอคือสุญตา!!!

ทว่านางก็ห้ามยั้งหยุด ต่อให้วายะ เหน็บหนาวตีหน้า สัตว์ร้ายจ้องจับ อากาศเหือดหาย

เพราะการอวยพรแด่ดวงวิญญาณคู่ชีวิตครานี้ คือสิ่งสุดท้ายที่นางสามารถกระทำได้ก่อนปลดปลง และปลิดชีพตน ตามคนรัก

พาจุติในที่ๆความรักมั่นทั้งสองยืนยงคับคั่ง

ตราบชั่วกัลปาวสาน!!!

....

จบบริบูรณ์~

จัดทำขึ้นทั้งหมดเพื่อส่งงานอาจารย์ [ เกี่ยวกับการเขียนบรรยาย ]  BY WOF.

BEY[บุ้ยๆ] ~~~~